وی هم‌چنین درباره مقام والای حضرت زهرا(س)، بیان کرد: پیامبر(ص) قبل محراب عبادت رو به خانه حضرت زهرا(س) کرده و آیه تطهیر را قرائت می‌کردند. این موضوع یک جنبه اثباتی دارد، البته جنبه نفی‌ای هم دارد، چرا که خانه همسران پیامبر(ص) نیز نزدیک آنجا بود، ولی حضرت فقط رو به این خانه می‌ایستادند تا همه این را به چشم ببینند. در برخی اسناد تفسیری و روایی اهل سنت می‌گویند منظور همسران رسول اکرم(ص) و یا همسران و اهل‌بیت(ع) با هم هستند، اما این‌ها سندسازی‌هایی است که توسط برخی افراد اتفاق افتاده است.

 

دیمه‌کار با اشاره به داستان حضرت یوسف(ع) و تشابه آن با ماجرای فاطمیه افزود: درباره حضرت یوسف در قرآن عبارت «ثم بدالهم» آورده شده است و این یعنی بعد از اینکه پاکدامنی ایشان ثابت شد ایشان را به زندان انداختند. بسیاری از حقایق عصر رسول اکرم(ص) نیز در طول زمان رنگ کهنگی گرفت و بعدها افراد توانستند هر شخصیتی را جایش بنشانند‌. مثلاً می‌گویند آیه تطهیر در شأن برخی دیگر نازل شده و تمام این‌ها در اتاق فکر بنی‌امیه اتفاق افتاده است.

 

وی با اشاره به حدیث «سدالابواب» بیان کرد: حدیث سدالابواب فضیلت تاریخی دارد. در این‌باره حتی عباس، عموی پیامبر(ص) اصرار داشت درب خانه‌اش به سمت مسجد باز شود، اما تمام خانه‌ها به سمت مسجد به امر خدا تیغه شد و فقط خانه حضرت علی(ع) و حضرت فاطمه(س)  باز ماند و حتی درهای خانه همسران پیامبر(ص) نیز تیغه شد، اما با این وجود متأسفانه در طول تاریخ خانه حضرت امیر(ع)  را هم تیغه کردند و خانه شخص دیگری که به قدرت رسید را باز گذاشتند و افراد نومسلمان زمانی که خانه خلیفه اول را دیدند، سبب شد این جعل تاریخی را بیان کنند.

 

دیمه‌کار با تأکید بر اینکه حضرت زهرا(س) مانند حضرت امیر(ع) جان خود را برای حفظ حجت زمان خود گذاشتند ادامه داد: در زمان حضرت علی(ع) آیه لیله المبیت به ماجرایی برمی‌گردد که در شب هجرت نازل شد و در آن ایشان در بستر پیامبر(ص) خوابیدند و هجرت تاریخی ایشان با ایثار امام اول شیعیان رخ داد. 

 

وی با بیان اینکه بذر ولایت در ماجرای غدیر کاشته شد، اما زمان برداشت آن فاطمیه بود، بیان کرد: حتی در ماجرای فاطمیه که برای بیعت به خانه ایشان ریخته بودند، زمانی که می‌خواهند حضرت علی(ع) را  به سمت مسجد برای بیعت و حتی به قصد کشت ببرند، حضرت زهرا (س) سعی می‌کنند تا مانع شوند و تاریخ نشان داد که آن‌ها از مانع ایشان نیز عبور کردند و سقط جنین اتفاق افتاد. ایشان خود را سپری برای حضرت امیر(ع) کردند، لذا ماجرای فاطمیه با غدیر متفاوت است، چرا که در فاطمیه سه ماه تمام حضرت زهرا(س) تمام خانه‌ها را رفتند تا برای حضرت علی(ع) بیعت بگیرند، در حالی که در ماجرای غدیر همه با پیامبر(ص) بیعت کردند. بذر ولایت در آن دوره کاشته شده بود، اما زمان برداشت ماجرای فاطمیه بود، چرا که مرز ایمان و نفاق در فاطمیه مشخص می‌شود.

دیمه‌کار هم‌چنین گفت: در این مدت حضرت زهرا(س) آن قدر در فراق رسول اکرم(ص) و مصیبتی که برای اسلام رخ داده بود اشک می‌ریختند که این مانند سیلی بوده است که دودمان مهم‌ترین جریان سیاسی وقت را می‌تواند بر فنا دهد، چرا که اشک بر اهل‌بیت(ع)  بنیان ظلم را برمی‌کند و اولین بیت‌الاحزان حضرت زهرا(س) را نیز حضرت امیر (ع) بنا کردند و ایشان مصداق آیه لیله المبیت بودند.

 

وی با بیان اینکه فاطمیه بزرگ‌ترین ابتلا در میان امت رسول اکرم(ص) بعد از رحلت ایشان است، بیان کرد: فاطمیه امتحان بسیار دشواری بود که علمدار صحنه در آن حضرت زهرا(س) است و ارزش فاطمیه از غدیر بیش‌تر است، زیرا باید مطلب غدیر به مقام عمل می‌رسید که نرسید.

 

عضو هیئت علمی دانشکده علوم قرآنی با تأکید بر این که فاطمیه امتداد غدیر است، ادامه داد: فاطمیه امتداد همان چند هزار رسالت است که از ماجرای غدیر شروع شد‌ و به عقیده من کاری که حضرت زهرا(س) کردند رسول اکرم (ص) انجام ندادند. فاطمیه در اصل می‌خواهد حضرت امیر(ع) را مطرح کند و همچنین این موضوع را مطرح کند که تمام عالم باید به فدای ایشان به‌عنوان حجت خدا بشود. حضرت زهرا(س) بزرگ‌ترین ملاک و معیار دینداری هستند و عظمت افراد را از ناحیه برکات آن‌ها می‌شود متوجه شد. ایشان لیاقت داشتند که ۱۱ امام(ع) در دامان ایشان پرورده شوند و در همان وقت علمدار صحنه بودند، به امورات منزل نیز رسیدگی می‌کردند و هیچکدام از این امور را فدای دیگری نکردند  و اینجاست که متوجه عمق شخصیت ایشان می‌شویم.