یادداشت عضو هیات علمی دانشگاه علوم و معارف قرآن کریم
ولادت حضرت ابوالفضل عباس(ع) و حماسه اش در کربلا
دکتر علیرضا کاوندعضو هیات علمی دانشکده علوم قرآنی تهران، در یادداشتی به مناسبت ولادت حضرت عباس(ع) بیان می دارد؛
طلوع ماه وفا؛ ولادت حضرت ابوالفضل عباس (ع) و حماسه‌اش در کربلا
دکتر کاوند: در آسمان ولادت، ماهی درخشان طلوع کرد؛ ماهی که روشنایی‌اش تا ابد راهنمای عاشقان حقیقت خواهد بود. چهارم شعبان سال ۲۶ هجری، خانه‌ی امیرالمؤمنین (ع) با ولادت فرزندی غرق در نور شد؛ فرزندی که بعدها به اسطوره‌ای بی‌همتا در تاریخ تبدیل گشت. نامش را عباس نهادند، اما او را "ماه بنی‌هاشم"، "علمدار کربلا" و "باب‌الحوائج" خواندند.
حضرت عباس (ع) از کودکی، در سایه‌ی پدری همچون امام علی (ع) و برادرانی چون امام حسن (ع) و امام حسین (ع) رشد یافت و در مکتب ولایت، درس عشق، وفاداری و شجاعت آموخت. قامت رشیدش، سیمای نورانی‌اش و بازوان توانمندش، نشان از دلیرمردی داشت که تقدیر، او را برای روزی عظیم آماده می‌کرد.
آن روز، همان عاشورای خونین بود. هنگامی که عطش، خیمه‌های اهل‌بیت (ع) را در بر گرفت و کودکان با لب‌های خشکیده "العطش" می‌گفتند، عباس (ع) بی‌درنگ به سوی فرات شتافت. آب را در دستانش گرفت، اما نوشیدنی که می‌توانست عطش جانش را فرو نشاند، او را به یاد لب‌های تشنه‌ی برادر انداخت. مشک را پر کرد و به سمت خیمه‌ها حرکت کرد؛ اما دشمنان تاب دیدن این همه شکوه و غیرت را نداشتند. دستانش را بریدند، مشک را بر دندان گرفت، اما تیر دشمن، آن امید آخر را نیز از بین برد. عباس (ع) بر خاک افتاد، اما تا آخرین لحظه، حسین (ع) را صدا زد و از آرمانش دست نکشید.
میلاد حضرت عباس (ع)، تولد وفاداری و ایثار است. روزی که به ما می‌آموزد عشق به ولایت، یعنی جان را در راه حقیقت نثار کردن. هنوز هم هرگاه دل‌ها در طوفان مشکلات گرفتار می‌شوند، نام "ابوالفضل" را بر لب می‌آورند، چراکه او دریای کرامت و دروازه‌ی حاجات است.
سلام بر علمدار کربلا، سلام بر ماه تابان بنی‌هاشم، سلام بر غیرتی که تا ابد، آیینه‌ی مردانگی خواهد ماند!
گالری عکس
.jpg)
یادداشت 
